Gedichten van Bob Boswinkel

50 jaar in Roombeek onder water

Nieuw optimisme in 2008 – 8 jaar na de vuurwerkramp

oude korsten barsten bij hosannaverhalen
de lege plek aan tafel in het
nieuwe huis raakt nooit gevuld
gehavend fundament stut de hemel
op de steen bij de vijver slaat een vink

langs nieuwe straten groeien andere huizen
het ruisen van de beek overstemt het geloei van de vuurstorm
vaandels wapperen en terend op het oude verdriet
wordt hoog gezongen, terpen van verbeelding
worden opgericht, penselen, gutsen, beitels
kerven, steken, strelen, woorden worden in noten gebakerd
lippen openen taal als messen de huid
digitaal noorderlicht schittert boven de ashopen die
langzaam verstuiven bij herrijzend klapwieken

17 november 2008. En nu voor straks… 50 jaar later, in 2058:

Een halve eeuw geleden werd dit gedicht hier begraven
in de bedding van de Roombeek, in de moederschoot.
Nu, vijftig jaar verder, wordt het opgegraven
en in één stap heeft de tijd vijf decennia ontbloot.

Hoe is nu uw wereld waarin mijn woorden verglijden,
veel beter dan toen, met meer begrip voor elkaar?
Sociaal volmaakt, ja, zijn het gouden tijden?
Is het echt dan nu goed voor mekaar?

Of is de mens nog steeds die mens, vol agressie,
is andermans rijkdom nog steeds een obsessie?
Verschillen in huid, geloof nog hemelsbreed?
Voert men nog oorlogen, stort men elkaar nog in leed?

Is deze wijk nog steeds fijn om in te wonen,
is Enschede echt veel mooier en beter dan toen?
Kan de natuur zich in volle glorie vertonen?
Is FC Twente nu eindelijk eens kampioen?

Uw antwoorden zal ik niet meer kunnen horen
maar ik hoop dat uw leven nóg beter is dan nu
en uw samenleving goed is voor elk individu
en niemand een ander nog wil ringeloren.

Het ga u goed!

17 november 2008