Gedichten van Bob Boswinkel

War child

Pief, paf, poef
Ik speelde cowboy en boef

Ach, hoe vaak kroop ik vroeger door het gras, soms op kop,
Besloop de vijand en ging dan hard schieten.
Was het raak, viel je dood en dan stond je weer op,
Dié kogels konden je echt niet verdrieten.

Pief, paf, poef,
Ik was soldaat en jij de boef.

Mama zei wel: ‘Waarom nou dat oorlogsgedoe,
Het is vreselijk, dat weet je toch wel?’
Maar ík vond het leuk joh, na al dat geschiet was ik moe,
Ging fijn slapen en droomde van ’t spel.

Knal, boem, bam,
We speelden oorlogje, zonder schram

Maar ik wist niet dat kinderen, even oud vaak als ik,
Echt in oorlog waren en zij schoten, dood,
Dat die kindsoldaten met een heel bange blik
Vaak één kleur zagen, dat was bloedrood.

Pief, paf, poef,
daar geen cowboy en boef

Gedrogeerd, afgestompt, zit de oorlog in ’t kind,
Hoe krijg je dát er in vredesnaam uit?
’t Is goed dat War Child dat ook vreselijk vindt,
Daar hard aan werkt in oost, west en zuid.

Nee, schiet niet meer,
Weg met dat geweer

Dat kost geld, echt veel geld en dat moet in de knip.
Wat doe je? Voor welk land? Afghanistan?
Een chocoladeletteractie, mét stip, dankzij Jip,
Geeft daar die kinderen een mooi toekomstplan.

En daarom Jip, ik vind het echt vet, onwijs,
Krijg jij de eervolle Barbara Ohmann Prijs.

Voorgelezen in het stadhuis van Enschede op 11 april 2008 door de burgemeester van Enschede, de heer P. E. J. den Oudsten, bij de uitreiking van de Barbara Ohmann Prijs aan Jip Maathuis.