De witte wieven verdwenen,
een woest veld ging verstenen.
Wesselwönner werd omarmd
in een wijk die was gepland.
Nu kom je er, door onder
een spoorlijn door te rijden
of sluipend langs het bankje
bij ijssalon ’t Hoekje.
Je kunt ook drie keer linksaf
op de weg naar Hengelo. Of
planeten en Sahara passeren
naar een winderig winkelhart.
Er wonen mensen die van de rand,
de bitcoin, studentenleven of corona
weten, het Twekkelerleven gabbert
en noabert er levenslustig op los.
Wereldjes tussen v.v. Rigtersbleek
en de Veste met een ruggengraat,
langs Toon’s snelbuffet, vernoemd
naar een fiere Van Heekmagnaat.
Weet u waar Wesselwönner ligt
of `t ingetogen mooie West-Indiëplein?
En zo is er meer dat er mag zijn,
in deze wijk met een kleurrijk gezicht.
Maar hoe ik ook zocht, één beeld
en een keramiekgroep zijn de enige
kunst in de openbare ruimte. Vergeten,
ondanks ruim bemeten plantsoenen?
In gedachten schrijf ik op een blinde
muur een gedicht voor de buurten om
samen wijk te zijn. Afstand overwinnen,
taal draagt mijn beelden binnen.
Dick Schlüter
