Rembrandt: een ambachtelijk
verhaal dat op hol is geslagen.
Ooit aankleding regentenkamers,
daarna geldbelegging en mooie
museale onbetaalbare illustraties
van een verguld gemaakte tijd.
Ja, een in wording vaandeldrager
zoals de schilder op het doek staat.
Ik denk aan onze Arnoud die gaat.
Waarom willen we vaandeldragers
in verhalen over wat was, wat is?
Schrapen we het aangedikte weg
dan zien we 17e eeuwse reclame
voor een grensverleggend kunnen
om regenten zelfbewust, zwierig
zowel als strijdvaardig, te vatten.
Frans Banninck Cock en Willem
van Ruytenburgh moesten diep
buideltasten om met hun gezicht
in het roemrijke Rembrandtlicht
vooraan te staan, werelds te gaan
in verhalen over wat was, wat is.
Schrapen we het aangedikte weg
dan zien we een directeur die
in tien jaar tijd bergen verzette.
Dorothée en de kortstondige Lisette
ontliepen een groot publiek. Arnoud
ging voor open armen, mooie expo's,
een teamworker en een socio, die
gezien wilde worden. Van de Welle
werd een Museumfabriek gemaakt.
Geen depotfuncties! Nationaal gaan
in verhalen over wat was, wat is.
Vaandeldragers inspireren
omdat je van ze kunt leren.
Nour-Eddine Jarram laat zien
dat ook een vaandeldraagster niet
over het hoofd mag worden gezien.
Evenals een wisselwerking tussen
islamitische en lage landencultuur.
OnHaagse Arnoud Odding ontving
intussen menig: “Daanksweerd”.
Zijn Enschedese tijd mag beklijven
in verhalen over wat was, wat is.
Dick Schlüter
