Het jaar begon veel te normaal.
Dus werden we in maart bezocht
door een oom die op de piste
een griezelig sterk verhaal had
gehoord. Aanstekelijk, dat ook.
Theaters vol moesten luisteren,
nu en dan met een koortsige lach.
Tranen waarvan de oorsprong
van dag tot dag vervaagde
rolden tegen gesloten deuren.
Demonstranten trokken overal
hun slaapbril voor de mond,
schreeuwden dat de wereld
een rammelende oven was
die echt niet meer ging piepen.
Onder haar zwarte capuchon
zag een meisje op het marktplein
hoe gelijkwaardig de regen kon
vallen. Hier binnen de singels
zou de andere tijd beginnen.
En de reeën op de es begrepen
dat alles met de seizoenen
beweegt. Vanuit het bos en over
de velden, starend naar de stad.
Wachtend op haar volgende stap.
Jos Eertink
