je komt aan als een verzamelaar
verduisterd in het sluitstuk
van de allerlaatste trein
je verlangt met de maan
naar markante fragmenten
die de topcollectie waardig zijn
je beweegt je langs het leger
waar een bleke ziel zijn heil zoekt
in een bed dat niemand kent
iets verder proef je nietsontziend
de valse hoop van allen die
elkaar in een roes willen vinden
smeulend toont de binnenstad
al lang gebluste branden
en boven op een oud balkon
danst geestig een textielbaron
het róókt weer aan de horizon
een grote trom slaat onverwacht
de stappen van de mammoet
zo ontdooit hier de verloren kunst
die met buitenaardse kracht
tot de kern wordt samengebracht
midden in het zwarte gat
dat bezoekers aanzuigt
op hun pad
naar het museum van de nacht
Geschreven in het teken van de eerste Enschedese Museumnacht, oktober 2019.
Jos Eertink
