’s Morgens vroeg als de lucht
het op een kleuren zet,
de grond haar zware geuren
als pas geworpen stront
ademend de herfst instuurt,
roestbruin als copulerende
eekhoorns zich manifesteert.
Gaan ook mensen dood.
Nu jij, prins van de
spraakmakende woorden die jij
creatief uitbrakend als hete brij
op onze borden schepte.
Lig jij als aardlaag
tussen eeuwen geklemd,
als fossiele levensvorm
wachtend, uitgelezen stil
dood.
Zomaar uit de nacht gestapt
drijvend op ontsnapte dromen
lig jij dood.
Taalreus.
Woordkunstenaar.
Lig jij springlevend
dood.
Bij de dood van Jan Wolkers. Publicatie in TC Tubantia op 24 oktober 2007.
Lidwiene Vermeij
