Geen kerk met haan of kruis
als baken voor een bange burger
de weg kwijt in deze wereld
van globalisering en emigratie
of ander groot en klein verdriet
maar een toren die in de hemel reikt
en die men van ver al ziet.
Op straten razen auto’s voorbij
knallen motoren trommelvliezen stuk
voetgangers wachten op kruispunten
op weg naar vertier en snel geluk
te koop in winkels, restaurants
markt en cafés op loopafstand.
Hij staat met zijn hoofd in de nevel
of in een helderblauwe lucht
kijkt ver over de stad
heeft iedereen in het vizier
koestert warmte van de zon
kent alle toppen van de bomen
voelt de snijdende oostenwind
ziet vogels in hun vlucht
regenbuien van ver al komen
laat westenwind hevig slaan
buigt niet mee, blijft stevig staan.
Is als een ijkpunt in een snelle wereld
waarin wij verder moeten gaan.
Stadsgedicht november 2017
Margót Veldhuizen
