Daar staan de mannen
in oranje jas
de harde werkers
die in weer en wind
mist, zon en regen
de ingewanden van de stad
verkennen, zoals een arts
de vaten van de mens.
Zij repareren ook
verbinden als dat nodig is.
Als het water lopen kan
dekken zij toe wat even
zichtbaar was, leggen tegels
waarover wij weer verder gaan,
de klus is weer gedaan.
De harde werkers zij zijn moe
de één draait nog een sigaret
de schop wordt even neergezet
de ander heeft zijn rug gerecht,
het regent zacht, zijn knie speelt
op met vochtig weer, doet zeer.
De graafmachine draait zich om
de borden, linten zijn verwijderd
naar huis, naar huis!
Tot morgen, ja aju tot morgen.
stadsgedicht – februari 2017
Margót Veldhuizen
