Ik zie ze gaan
door weer en wind
met kinderen op de fiets
van school naar werk
en terug naar huis,
of met bejaarde moeder
uren in het ziekenhuis.
Ze vliegen vaak van hot naar her
gaan soms hollend door het leven
hun mantra ‘nog heel even’ zingt
door de straten van de stad.
Ze zijn van allerlei komaf
praten verschillende talen
zijn jong en oud, verstaan
elkaar soms woordeloos.
Kruipen uit hun schulp
of komen uit de kast
houden elkaar even vast
tuimelen om en staan weer op
flexibiliteit kent geen tijd
bij deze bezige vrouwen.
stadsgedicht – maart 2017
Voor SIVE vanwege haar 25-jarige verjaardag!
Margót Veldhuizen
