Kransen en bloemen wil ze zien
haar rolstoel duw ik richting oorlogsmonument
aandachtig leest ze alle linten
groet soldaat en gijzelaar
de moeder en haar kind
ze raakt hen allen even aan
zoals ieder jaar.
Daarna op een terras
met uitzicht op de Oude Markt
klinkt het carillon
het speelt voor haar
dat weet ze zeker
ze kwam vaak in de Grote Kerk,
een meisje was ze nog,
de oorlog kwam eraan
met donder en geweld.
‘Wat heeft de stad veel meegemaakt,’
ze schudt haar hoofd alsof dat helpt
gedachten te verdrijven.
‘We kijken niet meer achterom,’
beslist ze ook voor mij,
de witte rolstoelbus staat klaar
‘dag schat, tot volgend jaar.’
Dodenherdenking 4 mei 2017
Margót Veldhuizen
