Zwart wit,
En toch zo stijlvol.
Zo mooi en toch zo onopvallend.
Alleen zwart en wit.
Niks anders.
Maar als je gaat zitten,
En de zwart witte toetsen indrukt,
Komt er de mooiste klank uit.
En iedereen is onder de indruk.
Je speelt, en wordt verliefd op
De mooiste melodie,
Als je je ogen dicht doet,
Hoor je alleen dat.
Die klank, dat geluid,
Dat ene wat je nooit kon uitleggen.
Dat ene wat je nooit met een pen
Of potlood op papier kon leggen.
Maar als iemand doof is,
Hoe leg je het dan uit?
Het is zo fijn, als
Een warme bries in de lente.
Als het lekkerste fruit,
Als de mooiste bloem.
Alsof je in het gras ligt op
een weiland dat oneindig doorgaat.
En vol staat met bloemen.
Zo is het, de Piano.
Gedicht dat in 2019-2020 ze zien was op een gedichtenbord op het Wilminkplein (bij de muziekschool).
Sara Mikula
